ΠΟΤΕ ΚΑΝΟΥΜΕ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ
Όταν ένα άτομο δέχεται εντάσεις και πιέσεις δηλ. όταν υπάρχουν απαιτήσεις που υπερβαίνουν τις δυνάμεις του και στις οποίες δυσκολεύεται να ανταποκριθεί, νιώθει άγχος και στρες. Η διάρκεια τέτοιων καταστάσεων οδηγεί σε προβλήματα προσαρμογής του ατόμου στο περιβάλλον του. Το άτομο πιο συγκεκριμένα, δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στην πραγματικότητα να την αντιμετωπίσει και να δώσει λύσεις σε καταστάσεις και προβλήματα που τον ταλαιπωρούν. Η ψυχοθεραπεία ενδείκνυται τότε για τη μείωση του άγχους και για την βελτίωση του βαθμού προσαρμογής του ατόμου στην πραγματικότητα.
TI ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ
Τι είναι ψυχοθεραπεία; Τι στόχους έχει και ποιες είναι οι βασικές αρχές που τη διέπουν; Σε πολύ γενικές γραμμές, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ψυχοθεραπεία είναι μια σχέση ανάμεσα σε δυο ανθρώπους ή σε έναν άνθρωπο και μία ομάδα. Είναι μία διμερής σχέση, στην οποία το ένα μέρος έρχεται να βοηθηθεί για να επιτύχει κάποιο στόχο και το άλλο συμφωνεί να βοηθήσει στην επίτευξη του στόχου αυτού.
Γενικά θα μπορούσαμε να ορίσουμε σαν στόχο την επίτευξη μέσα από τη σχέση των δύο μερών, ευεργετικών αλλαγών στη συμπεριφορά, τη στάση και τα συμπτώματα του ατόμου που επιζητεί τη θεραπεία. Αυτό επιτυγχάνεται με τη χρησιμοποίηση διάφορων ψυχολογικών μεθόδων, έτσι ώστε το άτομο να αποκτήσει την καλύτερη δυνατή προσαρμογή στο περιβάλλον του.
ΠΩΣ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ Ο ΣΤΟΧΟΣ
Πέρα από τις συγκεκριμένες τεχνικές και μεθόδους που χρησιμοποιεί ο θεραπευτής, έχει διαπιστωθεί ότι η επιτυχία της ψυχοθεραπείας βασίζεται, κατά κύριο λόγο, στη σχέση που δημιουργείται ανάμεσα στα δύο μέρη. Έτσι, ο στόχος της αλλαγής επιτυγχάνεται μέσω της επίδρασης του θεραπευτή στον θεραπευόμενο, με τον οποίο έχει αναπτυχθεί μια κοντινή σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης.
Κατηγορίες Ψυχικών Νοσημάτων:
Οι νευρώσεις και οι ψυχώσεις αποτελούν δύο βασικές κατηγορίες ψυχικών νοσημάτων. Και οι δύο αντιπροσωπεύουν την προσπάθεια του ατόμου να ανταπεξέλθει στις εσωτερικές συγκρούσεις του. Η δυσκολία του ατόμου να τις αντιμετωπίσει οδηγεί στην εμφάνιση διάφορων συμπτωμάτων (άγχος, κρίσεις πανικού, φοβίες κτλ).
Οι νευρώσεις είναι λιγότερο σοβαρές από τις ψυχώσεις διότι το άτομο παραμένει σε επαφή με την πραγματικότητα και μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί σαν μέρος του κοινωνικού συνόλου. Στις ψυχώσεις, το άτομο στην προσπάθειά του να αντιμετωπίσει τις συγκρούσεις, χάνει την επαφή με την πραγματικότητα και δημιουργεί μία δική του μέσα από ψευδαισθήσεις και παραληρητικές ιδέες. Και στις δύο κατηγορίες το άτομο είναι καλό να απευθυνθεί σε κάποιο ψυχολόγο ή ψυχίατρο για ψυχοθεραπεία.
Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011
Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011
ΒΑΛΤΕ ΟΡΙΑ ΣΕ ΕΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ
Τα παιδιά γνωρίζουν πολύ καλά και ίσως περισσότερο από καθετί, ότι θέλουν την προσοχή σας. Το όριο σε αυτή την επιθυμία θα τους το βάλουμε εμείς εκπαιδεύοντάς τα και σε αυτόν τον τομέα…
Επιβραβεύστε τα παιδιά όταν παίζουν αρμονικά μεταξύ τους. Μην τα αναγκάζετε να αποζητούν την προσοχή σας με το να φωνάζουν. Πολλές φορές οι γονείς ασχολούνται με τα παιδιά τους μόνο όταν υπάρχει κάποιος καυγάς. Καλύτερα να τα αγνοείτε στα…δυσάρεστα και να τους δίνετε σημασία στις καλές στιγμές. Θα δείτε πως θα αυξηθούν κατά πολύ οι ευχάριστες στιγμές.
Φροντίστε τον χρόνο που ασχολείστε μαζί τους να μην σας αποσπά κάτι άλλο. Μάθετε στα παιδιά να έχουν υπομονή «μόλις πλύνω τα πιάτα, σου υπόσχομαι ότι θα είμαι μαζί σου». Τηρήστε την υπόσχεση σας και θα δείτε ότι τα παιδιά θα μάθουν σιγά-σιγά να σέβονται τις δικές σας δραστηριότητες. Όταν κάνετε κάτι παρέα, μην διακόπτετε για να μιλήσετε στο τηλέφωνο ή για να κάνετε κάτι άλλο. Τα παιδιά «βλέπουν και κάνουν» και άρα ίσως αντιμετωπίσετε την δική τους έλλειψη συγκέντρωσης κάποια στιγμή.
Δεν θα καταλάβουν ποτέ τις ανάγκες και τα δικαιώματά σας αν εσείς δεν τους τα δείξετε με το να τα σέβεστε. Με αυτό τον τρόπο μπορούμε να αποτρέψουμε τα παιδιά μας να γίνουν μικροί τύραννοι που το μόνο που σκέφτονται είναι πως θα περιστραφεί ο κόσμος γύρω τους
Αν καταφέρετε να ζείτε χωρίς να στερείστε τις ανάγκες σας τα παιδιά θα μάθουν σε αυτή την ιδέα και τότε τα οφέλη θα είναι πολλαπλά...εσείς θα είστε ευτυχισμένοι , τα παιδιά σας θα είναι ευτυχισμένα και παράλληλα θα τους έχετε μάθει με τον καλύτερο τρόπο να σέβονται τα δικαιώματα των άλλων!
Μια σχέση είναι σαν ένας ζωντανός οργανισμός που γεννιέται, ζει και έχει ανάγκες. Σκεφτείτε πράγματα που κάνατε παλιότερα μαζί ή πράγματα που θέλετε τώρα να κάνετε παρέα και βάλτε τα σαν στόχο.
Επιβραβεύστε τα παιδιά όταν παίζουν αρμονικά μεταξύ τους. Μην τα αναγκάζετε να αποζητούν την προσοχή σας με το να φωνάζουν. Πολλές φορές οι γονείς ασχολούνται με τα παιδιά τους μόνο όταν υπάρχει κάποιος καυγάς. Καλύτερα να τα αγνοείτε στα…δυσάρεστα και να τους δίνετε σημασία στις καλές στιγμές. Θα δείτε πως θα αυξηθούν κατά πολύ οι ευχάριστες στιγμές.
Φροντίστε τον χρόνο που ασχολείστε μαζί τους να μην σας αποσπά κάτι άλλο. Μάθετε στα παιδιά να έχουν υπομονή «μόλις πλύνω τα πιάτα, σου υπόσχομαι ότι θα είμαι μαζί σου». Τηρήστε την υπόσχεση σας και θα δείτε ότι τα παιδιά θα μάθουν σιγά-σιγά να σέβονται τις δικές σας δραστηριότητες. Όταν κάνετε κάτι παρέα, μην διακόπτετε για να μιλήσετε στο τηλέφωνο ή για να κάνετε κάτι άλλο. Τα παιδιά «βλέπουν και κάνουν» και άρα ίσως αντιμετωπίσετε την δική τους έλλειψη συγκέντρωσης κάποια στιγμή.
Δεν θα καταλάβουν ποτέ τις ανάγκες και τα δικαιώματά σας αν εσείς δεν τους τα δείξετε με το να τα σέβεστε. Με αυτό τον τρόπο μπορούμε να αποτρέψουμε τα παιδιά μας να γίνουν μικροί τύραννοι που το μόνο που σκέφτονται είναι πως θα περιστραφεί ο κόσμος γύρω τους
Αν καταφέρετε να ζείτε χωρίς να στερείστε τις ανάγκες σας τα παιδιά θα μάθουν σε αυτή την ιδέα και τότε τα οφέλη θα είναι πολλαπλά...εσείς θα είστε ευτυχισμένοι , τα παιδιά σας θα είναι ευτυχισμένα και παράλληλα θα τους έχετε μάθει με τον καλύτερο τρόπο να σέβονται τα δικαιώματα των άλλων!
Μια σχέση είναι σαν ένας ζωντανός οργανισμός που γεννιέται, ζει και έχει ανάγκες. Σκεφτείτε πράγματα που κάνατε παλιότερα μαζί ή πράγματα που θέλετε τώρα να κάνετε παρέα και βάλτε τα σαν στόχο.
Βιογραφικό
Η κα Ρίζου Κατερίνα, είναι Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια με άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, και μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων.
Πήρε το πτυχίο της από το Πανεπιστήμιο της Μεγάλης Βρετανίας ‘University of Kent at Canterbury’
Εκπαιδεύτηκε στην Ψυχοδυναμική Ψυχοθεραπεία μέσα από συνεχή σεμινάρια, προγράμματα μετεκπαίδευσης, εποπτείες και προσωπική θεραπεία οχτώ (8) χρόνων.
Συνέχισε την μετεκπαίδευσή της στο ΑΚΜΑ (αθηναϊκό κέντρο μελέτης του ανθρώπου) στη Συστημική-Οικογενειακή θεραπεία για πέντε έτη και κατόπιν πήρε το μεταπτυχιακό της τίτλο ως Ειδική Παιδαγωγός, με έμφαση στις μαθησιακές δυσκολίες, από το ‘University of Nottingham Trent’
Εργάστηκε σε ξενώνες και οικοτροφεία ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης, και διατέλεσε Υπεύθυνη Προγράμματος σε Κέντρο Ημέρας για άτομα με ψυχικές παθήσεις.
Συνεργάζεται με σχολεία, νηπιαγωγεία καθώς και με κέντρα Ειδικής Αγωγής για παιδιά με δυσκολίες στη συμπεριφορά και τη μάθηση.
Διατηρεί το προσωπικό της κέντρο στο Χαλάνδρι και απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες. Πιο συγκεκριμένα στο κέντρο της παρέχεται:
• Ψυχοθεραπεία παιδιών
• Μαθησιακή αποκατάσταση
• Ψυχοθεραπεία ενηλίκων
• Συμβουλευτική ζεύγους και οικογένειας.
Το κέντρο της συνεργάζεται με ψυχίατρο και λογοθεραπευτή.
Πήρε το πτυχίο της από το Πανεπιστήμιο της Μεγάλης Βρετανίας ‘University of Kent at Canterbury’
Εκπαιδεύτηκε στην Ψυχοδυναμική Ψυχοθεραπεία μέσα από συνεχή σεμινάρια, προγράμματα μετεκπαίδευσης, εποπτείες και προσωπική θεραπεία οχτώ (8) χρόνων.
Συνέχισε την μετεκπαίδευσή της στο ΑΚΜΑ (αθηναϊκό κέντρο μελέτης του ανθρώπου) στη Συστημική-Οικογενειακή θεραπεία για πέντε έτη και κατόπιν πήρε το μεταπτυχιακό της τίτλο ως Ειδική Παιδαγωγός, με έμφαση στις μαθησιακές δυσκολίες, από το ‘University of Nottingham Trent’
Εργάστηκε σε ξενώνες και οικοτροφεία ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης, και διατέλεσε Υπεύθυνη Προγράμματος σε Κέντρο Ημέρας για άτομα με ψυχικές παθήσεις.
Συνεργάζεται με σχολεία, νηπιαγωγεία καθώς και με κέντρα Ειδικής Αγωγής για παιδιά με δυσκολίες στη συμπεριφορά και τη μάθηση.
Διατηρεί το προσωπικό της κέντρο στο Χαλάνδρι και απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες. Πιο συγκεκριμένα στο κέντρο της παρέχεται:
• Ψυχοθεραπεία παιδιών
• Μαθησιακή αποκατάσταση
• Ψυχοθεραπεία ενηλίκων
• Συμβουλευτική ζεύγους και οικογένειας.
Το κέντρο της συνεργάζεται με ψυχίατρο και λογοθεραπευτή.
Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011
ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ
Απ’ το κομματιασμένο «Εγώ» στην ψυχοπαθολογία της καθημερινότητας
Στα πρώτα παιδικά μας χρόνια ο ψυχικός οργανισμός δομείται με βάση τις εξωτερικές εικόνες των αγαπημένων & αναγκαίων για την επιβίωση μας προσώπων (γονείς – κηδεμόνες), τα οποία εσωτερικεύουμε, δηλαδή υιοθετούμε τα χαρακτηριστικά, τις στάσεις και τις συμπεριφορές αυτών των προσώπων, ταυτιζόμενοι μαζί τους. Στηριζόμενος λοιπόν σ’ αυτήν την διαδικασία εσωτερίκευσης ο αναπτυσσόμενος ψυχικός οργανισμός χτίζει αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε «προσωπικότητα», ή αλλιώς «Εγώ». Μ’ αυτή την «Εγωϊκή» δομή συνήθως τείνουμε να ταυτιζόμαστε για τα υπόλοιπα χρόνια της «ενήλικής» μας ζωής.
Αυτό το προσωπικό μας «Εγώ», διαμορφώθηκε στη βάση συγκεκριμένων προσώπων (μαμά, μπαμπάς, γιαγιά, παππούς, κ.λ.π.), τα οποία, με τη σειρά τους, «κουβαλάνε» εύθραυστα, τεμμαχισμένα, τραυματισμένα, ασθενή, κι ανολοκλήρωτα «Εγώ», κληρονομιά κι αυτά από σημαντικά πρόσωπα προηγούμενων γενεών, κ.ο.κ.
Έτσι, κι εμείς, απόγονοι των παραπάνω «τεμαχισμένων» ανθρώπων, συνήθως βιώνουμε την «προσωπικότητά» μας μέσα από τον προβληματικό τρόπο που σχετιζόμαστε με τους άλλους, μέσα από τις ασυνεπείς εκφράσεις του συναισθήματος & της συμπεριφοράς μας. Βιώνουμε δηλαδή το «Εγώ» μας ως μια αλλοπρόσαλη και ασταθή οντότητα που μοιάζει να είναι ατελής, τραυματισμένη, και διασπασμένη σε κομμάτια.
Επίσης, εξαιτίας της ταύτισής μας με αυτήν την ελλειμματική κι ανολοκλήρωτη ψυχική δομή (το «Εγώ») πολύ συχνά βιώνουμε συναισθήματα κενού, ματαίωσης, απουσίας νοήματος, έντονο ψυχικό πόνο, κουραστικά εσωτερικά διλήμματα, κι αναποφασιστικότητα.
Η βαθιά αίσθηση της ψυχικής μας ανεπάρκειας μας οδηγεί σε συναισθηματική ευαλωτότητα, κρίσεις ενοχής, οργής, κι επιθετικότητας, που, κατά περίπτωση, στρέφεται εναντίον των ατόμων με τα οποία σχετιζόμαστε, ή εναντίον αυτού που συνηθίζουμε να τον/ την αποκαλούμε «εαυτό» μας.
Το ανεπαρκές «Εγώ» και ο φόβος της αγάπης
Όλοι μας είμαστε απόγονοι «τεμαχισμένων» ανθρώπων (δηλαδή γονέων που μεγάλωσαν μέσα από μια διαστρεβλωμένη έννοια αγάπης από τους δικούς τους γονείς). Κυρίως γι’ αυτό τον λόγο, μαθαίνουμε συνήθως ποιοί «είμαστε» μέσα από τον προβληματικό τρόπο που διαπραγματευόμαστε τις σχέσεις μας με τους άλλους, μέσα από τις συγκεχυμένες συναισθηματικές μας εκδηλώσεις και συμπεριφορές. Βιώνουμε δηλαδή τελικά το «Εγώ» μας ως μια «ακατάστατη» και ανώριμη οντότητα που μοιάζει να είναι ατελής, τραυματισμένη, και διασπασμένη σε πολλά κομμάτια. Μια οντότητα που δεν είναι σε καμία περίπτωση ικανή να κουμαντάρει με επιτυχία το πλήθος των απαιτήσεων της καθημερινότητας των σχέσεων μας με τους άλλους.
Επειδή ακριβώς –και στον βαθμό που- ταυτιζόμαστε μ’ αυτήν την ελλειμματική ψυχική δομή (το «Εγώ»), πολύ συχνά βιώνουμε συναισθήματα κενού, ματαίωσης, απουσίας νοήματος, έντονο ψυχικό πόνο, επίπονες εσωτερικές συγκρούσεις, κι αναποφασιστικότητα.
Αυτή η βαθιά πεποίθηση της ψυχικής μας αδυναμίας συνήθως μας οδηγεί σε συναισθηματική ευαλωτότητα, σε κρίσεις ενοχής, οργής, κι επιθετικότητας, που, κατά περίπτωση, στρέφονται εναντίον των ατόμων με τα οποία σχετιζόμαστε, ή εναντίον αυτού που συνηθίζουμε να τον/ την αποκαλούμε «εαυτό» μας.
Εύλογα κάποιος θα μπορούσε να συμπεράνει σ’αυτό το σημείο, ότι μια τέτοια ψυχική αναστάτωση έχει σαν λογικό επακόλουθο ο άνθρωπος που την βιώνει να μην μπορεί ούτε να δώσει , αλλά και ούτε να πάρει αγάπη.
Πράγματι, η ίδια η αίσθηση τις προσωπικής μας ανεπάρκειας –την οποία όπως είπαμε την βιώνουμε ως αποτέλεσμα της ταύτισής μας με ένα ελλειμματικό κι ανώριμο «Εγώ»- είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για την αδυναμία μας να δεχτούμε την αγάπη, και στην συνέχεια να την προσφέρουμε στους άλλους!
Κι ο λόγος είναι ότι, κατ’αρχάς, η ίδια η παθολογική ψυχική κατασκευή (το «Εγώ»), με την οποία έχουμε ταυτιστεί, υπάρχει ως αποτέλεσμα της πλήρους, ή της μερικής απουσίας της αγάπης! Αυτό το παραμορφωμένο και –στην καλύτερη περίπτωση- ελλιπέστατο "κατασκευαστικό" υλικό, η μαμά και ο μπαμπάς το ονομάσανε «γονεϊκή αγάπη», μας το προσφέρανε, κι εμείς –ως παιδιά- το δεχτήκαμε επειδή το χρειαζόμασταν τότε κατεπειγόντως αφού σ’αυτό έπρεπε να στηρίξουμε την σωματική & ψυχική μας αυτο-οργάνωση.
Αυτό όμως που, στην πραγματικότητα, χρειαζόμασταν ως βρέφη και παιδιά, και φυσικά τώρα, ως ενήλικες, είναι αυτό που δεν λάβαμε ποτέ: την αγάπη στην αυτούσια, ανόθευτη μορφή της, όχι στην κακέκτυπη και κακοποιητική της διάσταση.
Κατά δεύτερο λόγο, η βιωμένη στη ζωή μας, και –γι’αυτό- αδιάσειστη πεποίθηση της ανεπάρκειας του «Εγώ» να αγαπήσει και να αγαπηθεί, ως δική μας ανεπάρκεια και αδυναμία, έχει ως αποτέλεσμα να μοιάζει στα μάτια μας οποιαδήποτε πρόθεση για προσφορά αγάπης, ως άκρως επίφοβη & απειλητική, αφού η «αγάπη» έχει βιωθεί, στην καλύτερη περίπτωση, ως «υπό όρους ανταλλαγή» (π.χ. θα σ’αγαπώ μόνο εάν μου κάνεις τα χατήρια, αν είσαι καλό παιδί, κ.ο.κ.), και, στην χειρότερη, ως επιθετική ενέργεια εναντίον μας (π.χ. θα φας ξύλο, πλήγωσες την μητέρα σου που σ’ αγαπάει τόσο πολύ..., κ.ο.κ).
Δηλαδή, ουσιαστικά γαλουχόμαστε από τα πρώτα μας κιόλας βήματα σ’αυτόν τον κόσμο στον «φόβο της αγάπης»...!
Υπό αυτήν την έννοια, τίποτα δεν μας τρομάζει περισσότερο από την πιθανότητα να αγαπηθούμε!...
Απ’ την μια, κανείς μας δεν θέλει να κακοποιηθεί, ή να χρησιμοποιηθεί στο πλαίσιο μια στενής σχέσης, με το πρόσχημα της «αγάπης». Κι απ’την άλλη πάλι, ταυτιζόμενοι με ένα τόσο ανεπαρκές «Εγώ», μας είναι πάρα πολύ δύσκολο στο βάθος της συνείδησής μας να δεχτούμε ότι αξίζουμε κάποιος να μας αγαπήσει γι’ αυτό που –νομίζουμε ότι- είμαστε.
Απ' τον φόβο, στην ψυχική αποκατάσταση και πληρότητα
Ο «φόβος της αγάπης» μπορεί να αμβλυνθεί και, τέλος, να καταλυθεί μόνο εφόσον το υγιές κομμάτι ενός ανθρώπου επιθυμήσει πάρα πολύ να ταυτιστεί, να ενωθεί με την ισχυρή και υγιή εκείνη ψυχική οργανωτική αρχή που είναι συνώνυμη της αυθεντικής εκδοχής της Αγάπης (δηλ. της ανιδιοτελούς και άνευ όρων προσφοράς προς κάθε πρόσωπο)...
Στα πρώτα παιδικά μας χρόνια ο ψυχικός οργανισμός δομείται με βάση τις εξωτερικές εικόνες των αγαπημένων & αναγκαίων για την επιβίωση μας προσώπων (γονείς – κηδεμόνες), τα οποία εσωτερικεύουμε, δηλαδή υιοθετούμε τα χαρακτηριστικά, τις στάσεις και τις συμπεριφορές αυτών των προσώπων, ταυτιζόμενοι μαζί τους. Στηριζόμενος λοιπόν σ’ αυτήν την διαδικασία εσωτερίκευσης ο αναπτυσσόμενος ψυχικός οργανισμός χτίζει αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε «προσωπικότητα», ή αλλιώς «Εγώ». Μ’ αυτή την «Εγωϊκή» δομή συνήθως τείνουμε να ταυτιζόμαστε για τα υπόλοιπα χρόνια της «ενήλικής» μας ζωής.
Αυτό το προσωπικό μας «Εγώ», διαμορφώθηκε στη βάση συγκεκριμένων προσώπων (μαμά, μπαμπάς, γιαγιά, παππούς, κ.λ.π.), τα οποία, με τη σειρά τους, «κουβαλάνε» εύθραυστα, τεμμαχισμένα, τραυματισμένα, ασθενή, κι ανολοκλήρωτα «Εγώ», κληρονομιά κι αυτά από σημαντικά πρόσωπα προηγούμενων γενεών, κ.ο.κ.
Έτσι, κι εμείς, απόγονοι των παραπάνω «τεμαχισμένων» ανθρώπων, συνήθως βιώνουμε την «προσωπικότητά» μας μέσα από τον προβληματικό τρόπο που σχετιζόμαστε με τους άλλους, μέσα από τις ασυνεπείς εκφράσεις του συναισθήματος & της συμπεριφοράς μας. Βιώνουμε δηλαδή το «Εγώ» μας ως μια αλλοπρόσαλη και ασταθή οντότητα που μοιάζει να είναι ατελής, τραυματισμένη, και διασπασμένη σε κομμάτια.
Επίσης, εξαιτίας της ταύτισής μας με αυτήν την ελλειμματική κι ανολοκλήρωτη ψυχική δομή (το «Εγώ») πολύ συχνά βιώνουμε συναισθήματα κενού, ματαίωσης, απουσίας νοήματος, έντονο ψυχικό πόνο, κουραστικά εσωτερικά διλήμματα, κι αναποφασιστικότητα.
Η βαθιά αίσθηση της ψυχικής μας ανεπάρκειας μας οδηγεί σε συναισθηματική ευαλωτότητα, κρίσεις ενοχής, οργής, κι επιθετικότητας, που, κατά περίπτωση, στρέφεται εναντίον των ατόμων με τα οποία σχετιζόμαστε, ή εναντίον αυτού που συνηθίζουμε να τον/ την αποκαλούμε «εαυτό» μας.
Το ανεπαρκές «Εγώ» και ο φόβος της αγάπης
Όλοι μας είμαστε απόγονοι «τεμαχισμένων» ανθρώπων (δηλαδή γονέων που μεγάλωσαν μέσα από μια διαστρεβλωμένη έννοια αγάπης από τους δικούς τους γονείς). Κυρίως γι’ αυτό τον λόγο, μαθαίνουμε συνήθως ποιοί «είμαστε» μέσα από τον προβληματικό τρόπο που διαπραγματευόμαστε τις σχέσεις μας με τους άλλους, μέσα από τις συγκεχυμένες συναισθηματικές μας εκδηλώσεις και συμπεριφορές. Βιώνουμε δηλαδή τελικά το «Εγώ» μας ως μια «ακατάστατη» και ανώριμη οντότητα που μοιάζει να είναι ατελής, τραυματισμένη, και διασπασμένη σε πολλά κομμάτια. Μια οντότητα που δεν είναι σε καμία περίπτωση ικανή να κουμαντάρει με επιτυχία το πλήθος των απαιτήσεων της καθημερινότητας των σχέσεων μας με τους άλλους.
Επειδή ακριβώς –και στον βαθμό που- ταυτιζόμαστε μ’ αυτήν την ελλειμματική ψυχική δομή (το «Εγώ»), πολύ συχνά βιώνουμε συναισθήματα κενού, ματαίωσης, απουσίας νοήματος, έντονο ψυχικό πόνο, επίπονες εσωτερικές συγκρούσεις, κι αναποφασιστικότητα.
Αυτή η βαθιά πεποίθηση της ψυχικής μας αδυναμίας συνήθως μας οδηγεί σε συναισθηματική ευαλωτότητα, σε κρίσεις ενοχής, οργής, κι επιθετικότητας, που, κατά περίπτωση, στρέφονται εναντίον των ατόμων με τα οποία σχετιζόμαστε, ή εναντίον αυτού που συνηθίζουμε να τον/ την αποκαλούμε «εαυτό» μας.
Εύλογα κάποιος θα μπορούσε να συμπεράνει σ’αυτό το σημείο, ότι μια τέτοια ψυχική αναστάτωση έχει σαν λογικό επακόλουθο ο άνθρωπος που την βιώνει να μην μπορεί ούτε να δώσει , αλλά και ούτε να πάρει αγάπη.
Πράγματι, η ίδια η αίσθηση τις προσωπικής μας ανεπάρκειας –την οποία όπως είπαμε την βιώνουμε ως αποτέλεσμα της ταύτισής μας με ένα ελλειμματικό κι ανώριμο «Εγώ»- είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για την αδυναμία μας να δεχτούμε την αγάπη, και στην συνέχεια να την προσφέρουμε στους άλλους!
Κι ο λόγος είναι ότι, κατ’αρχάς, η ίδια η παθολογική ψυχική κατασκευή (το «Εγώ»), με την οποία έχουμε ταυτιστεί, υπάρχει ως αποτέλεσμα της πλήρους, ή της μερικής απουσίας της αγάπης! Αυτό το παραμορφωμένο και –στην καλύτερη περίπτωση- ελλιπέστατο "κατασκευαστικό" υλικό, η μαμά και ο μπαμπάς το ονομάσανε «γονεϊκή αγάπη», μας το προσφέρανε, κι εμείς –ως παιδιά- το δεχτήκαμε επειδή το χρειαζόμασταν τότε κατεπειγόντως αφού σ’αυτό έπρεπε να στηρίξουμε την σωματική & ψυχική μας αυτο-οργάνωση.
Αυτό όμως που, στην πραγματικότητα, χρειαζόμασταν ως βρέφη και παιδιά, και φυσικά τώρα, ως ενήλικες, είναι αυτό που δεν λάβαμε ποτέ: την αγάπη στην αυτούσια, ανόθευτη μορφή της, όχι στην κακέκτυπη και κακοποιητική της διάσταση.
Κατά δεύτερο λόγο, η βιωμένη στη ζωή μας, και –γι’αυτό- αδιάσειστη πεποίθηση της ανεπάρκειας του «Εγώ» να αγαπήσει και να αγαπηθεί, ως δική μας ανεπάρκεια και αδυναμία, έχει ως αποτέλεσμα να μοιάζει στα μάτια μας οποιαδήποτε πρόθεση για προσφορά αγάπης, ως άκρως επίφοβη & απειλητική, αφού η «αγάπη» έχει βιωθεί, στην καλύτερη περίπτωση, ως «υπό όρους ανταλλαγή» (π.χ. θα σ’αγαπώ μόνο εάν μου κάνεις τα χατήρια, αν είσαι καλό παιδί, κ.ο.κ.), και, στην χειρότερη, ως επιθετική ενέργεια εναντίον μας (π.χ. θα φας ξύλο, πλήγωσες την μητέρα σου που σ’ αγαπάει τόσο πολύ..., κ.ο.κ).
Δηλαδή, ουσιαστικά γαλουχόμαστε από τα πρώτα μας κιόλας βήματα σ’αυτόν τον κόσμο στον «φόβο της αγάπης»...!
Υπό αυτήν την έννοια, τίποτα δεν μας τρομάζει περισσότερο από την πιθανότητα να αγαπηθούμε!...
Απ’ την μια, κανείς μας δεν θέλει να κακοποιηθεί, ή να χρησιμοποιηθεί στο πλαίσιο μια στενής σχέσης, με το πρόσχημα της «αγάπης». Κι απ’την άλλη πάλι, ταυτιζόμενοι με ένα τόσο ανεπαρκές «Εγώ», μας είναι πάρα πολύ δύσκολο στο βάθος της συνείδησής μας να δεχτούμε ότι αξίζουμε κάποιος να μας αγαπήσει γι’ αυτό που –νομίζουμε ότι- είμαστε.
Απ' τον φόβο, στην ψυχική αποκατάσταση και πληρότητα
Ο «φόβος της αγάπης» μπορεί να αμβλυνθεί και, τέλος, να καταλυθεί μόνο εφόσον το υγιές κομμάτι ενός ανθρώπου επιθυμήσει πάρα πολύ να ταυτιστεί, να ενωθεί με την ισχυρή και υγιή εκείνη ψυχική οργανωτική αρχή που είναι συνώνυμη της αυθεντικής εκδοχής της Αγάπης (δηλ. της ανιδιοτελούς και άνευ όρων προσφοράς προς κάθε πρόσωπο)...
ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΚΡΙΣΕΩΝ ΠΑΝΙΚΟΥ
Σακούλες και μπαλόνια.
Ο παρακάτω τρόπος δεν είναι δοκιμασμένος, αλλά είναι ο πιο διαδεδομένος στην αντιμετώπιση των κρίσεων και η χρήση είναι απλή και εύκολη, αρκεί να έχετε μαζί σας μια χάρτινη σακούλα ή κάποιο μπαλόνι.
Κλείστε με την σακούλα την μύτη και το στόμα σας και αφήστε το οξυγόνο να βγει από μέσα σας και να γεμίσει την σακούλα. Έπειτα πάρτε εισπνοή και ρουφήξτε τον ίδιο αέρα που αφήσατε από μέσα στη σακούλα. Ίσως να νιώσετε κάποια ζαλάδα στην αρχή, αλλά αυτό είναι λογικό μιας και τα πνευμόνια απορροφούν το διοξείδιο που ήδη έχουν αφήσει μέσα στην σακούλα. Συνεχίστε την ίδια διαδικασία μέχρι να νιώσετε τους παλμούς της καρδιάς σας να επιστρέφουν σε φυσιολογικά επίπεδα και πάψουν να γίνονται αντιληπτοί (αίσθηση παλμών). Μην το παρακάνετε, βέβαια. Αν οι ζαλάδες γίνουν αρκετά ενοχλητικές, πάρτε μια βαθιά ανάσα απ' το περιβάλλον και συνεχίστε την ίδια διαδικασία.
Ο ίδιος τρόπος γίνεται και με το μπαλόνι, μόνο που περιορίζεται σε ανάσες που λαμβάνονται μόνο απ' το στόμα, σε αντίθεση με την λύση της χάρτινης σακούλας.
Αναπνοές.
Η εισπνοή θα πρέπει να γίνεται απ' την μύτη και η εκπνοή απ' το στόμα. Βαθιές εισπνοές και βαθιές εκπνοές σε αργό ρυθμό. Γεμίστε τα πνευμόνια σας με οξυγόνο και αδειάστε τα παντελώς απ' αυτό πριν πάρετε την επόμενη εισπνοή. Αφήστε το εσωτερικό ρολόι του μυαλού σας να μετράει τον χρόνο που κρατάτε μια αναπνοή μέσα στα πνευμόνια σας και μετράτε τον αριθμό των εισπνοών/εκπνοών, προσπαθώντας πάντοτε να μην χάσετε το μέτρημα. Αυτό ίσως σας αναγκάσει να χάσετε, έστω προσωρινά, την επαφή με τα προβλήματα και το άγχος σας και ίσως να σας κάνει να νιώσετε καλύτερα και να συνεχίσετε τον δρόμο σας. Μην σταματήσετε αν δεν αισθανθείτε καλύτερα. Αν ο παραπάνω τρόπος δεν επιφέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα, επικεντρώστε την προσοχή σας κάπου αλλού. Πιάστε τον καρπό σας, βρείτε τον σφυγμό σας και αρχίστε να μετράτε τους παλμούς σας. Σκεφτείτε το πως αρχίζουν να επιβραδύνονται (και αυτό θα γίνει στην πραγματικότητα αν καταφέρετε να απασχολήσετε το μυαλό σας σ' αυτή την ενέργεια.)
Τεχνική 1. Απόσπαση της προσοχής.
Η πιο ουσιαστική λύση στο πρόβλημα είναι η απόσπαση της προσοχής, η οποία συνήθως είναι στραμένη σε δυσάρεστες και αρνητικές σκέψεις. Σκέψεις οι οποίες μας τροφοδοτούν με άγχος και στρες και παρερμηνεύουν φυσιολογικές λειτουργίες του σώματος μας. Σκέψεις σαν "Θα πεθάνω", "Θα λυποθυμήσω", "Θα γίνω ρεζίλι στους περαστικούς", "Θα πάθω καρδιακή προσβολή", κ.α.
Ένας άμεσος τρόπος για να αποσπάσουμε την προσοχή μας σ'αυτές τις δυσάρεστες σκέψεις είναι να σοκάρουμε το κορμί μας. Ένας τρόπος για να το επιτύχουμε αυτό είναι το να δέσουμε ένα λαστιχάκι γύρω απ'τον καρπό του χεριού μας. Όταν το πρόβλημα δείχνει να γίνεται πιο δυσάρεστο, τότε τραβάμε την μία άκρη του και το αφήνουμε να πέσει επάνω στον καρπό μας. Ο οξύς πόνος και το τσούξιμο θα καταφέρει να αποσπάσει για λίγο την προσοχή μας. Αυτή θα είναι η κατάλληλη στιγμή για να εφαρμόσουμε μια πιο αποτελεσματική τεχνική ελέγχου της κρίσης μας.
Τεχνική 2. Αποβολή περιττού άγχους.
Για να αποβάλλουμε το περιττό άγχος θα πρέπει να κάτσουμε κάπου ήσυχα και να κάνουμε τις ασκήσεις αναπνοής που περιγράψαμε πιο πάνω. Μια σύντομη λύση είναι να αναπνέουμε μέσα σε μια χάρτινη σακούλα ή να αναπνέουμε κρατώντας τις χούφτες μας ενωμένες στο στόμα και την μύτη μας. Έτσι μειώνουμε το φαινόμενο της υπεροξυγόνωσης στο αίμα μας και έτσι το σώμα και οι καρδιακοί ρυθμοί μας θα επιστρέψουν στα φυσιολογικά τους επίπεδα.
Τεχνική 3. Νοερή απεικόνηση.
Κάντε ένα νοερό ταξίδι μακριά απ'την παρούσα κατάσταση. Σκεφτείτε τον εαυτό σας κάπου μακριά, σε κάποιο ταξίδι που είχατε κάνει στο παρελθόν, ή σκέφτεστε να κάνετε στο μέλλον. Χαθείτε σε ένα οικείο νοερό περιβάλλον και μείνετε για λίγο εκεί μέχρι να νιώσετε καλύτερα.
Τεχνική 4. Μέτρημα.
Δώστε όλη σας την προσοχή σε ασήμαντα πράγματα και αρχίστε να καταμετράτε τις καταστάσεις που εμφανίζονται μπροστά σας. Τα δέντρα στα πεζοδρόμια, τα αυτοκίνητα που περνούν, ακόμη και τους πεζούς. Καταμετρήστε ακόμη και ιδιαίτερες καταστάσεις και αντικείμενα, όπως τις μονές και ζυγές πινακίδες των αυτοκινήτων, ή καταγράψτε ξεχωριστά τα χρώματα αυτών. Όσο περισσότερες λεπτομέρειες προσθέσετε στην καταμέτρηση σας, τόσο περισσότερο θα ξεφύγετε απ'τις δυσάρεστες σκέψεις.
Τεχνική 5. Γνωσιακή σκέψη.
Αν είστε απ'τα ενημερωμένα άτομα που γνωρίζουν πάνω-κάτω τι πυροδοτεί τις κρίσεις πανικού (οι φοβίες, το έντονο στρες και το άγχος κ.α.), τότε είναι η καταλληλότερη στιγμή να δείξετε στον εαυτό σας ότι έχει εμπεδώσει το πρόβλημα και γνωρίζει τον εχθρό του. Σκεφτείτε λογικά και ξεκινήστε μια λογική κουβέντα με τον εαυτό σας. Προσπαθήστε να τον πείσετε και να του δείξετε την λογική πλευρά των συμπτωμάτων και το πόσο παράλογες είναι οι απρόσφορες και αρνητικές σκέψεις που κάνει.
Παρόλ΄ αυτά ο σωστότερος τρόπος αντιμετώπισης είναι η ψυχοθεραπεία και η χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής.
Ο παρακάτω τρόπος δεν είναι δοκιμασμένος, αλλά είναι ο πιο διαδεδομένος στην αντιμετώπιση των κρίσεων και η χρήση είναι απλή και εύκολη, αρκεί να έχετε μαζί σας μια χάρτινη σακούλα ή κάποιο μπαλόνι.
Κλείστε με την σακούλα την μύτη και το στόμα σας και αφήστε το οξυγόνο να βγει από μέσα σας και να γεμίσει την σακούλα. Έπειτα πάρτε εισπνοή και ρουφήξτε τον ίδιο αέρα που αφήσατε από μέσα στη σακούλα. Ίσως να νιώσετε κάποια ζαλάδα στην αρχή, αλλά αυτό είναι λογικό μιας και τα πνευμόνια απορροφούν το διοξείδιο που ήδη έχουν αφήσει μέσα στην σακούλα. Συνεχίστε την ίδια διαδικασία μέχρι να νιώσετε τους παλμούς της καρδιάς σας να επιστρέφουν σε φυσιολογικά επίπεδα και πάψουν να γίνονται αντιληπτοί (αίσθηση παλμών). Μην το παρακάνετε, βέβαια. Αν οι ζαλάδες γίνουν αρκετά ενοχλητικές, πάρτε μια βαθιά ανάσα απ' το περιβάλλον και συνεχίστε την ίδια διαδικασία.
Ο ίδιος τρόπος γίνεται και με το μπαλόνι, μόνο που περιορίζεται σε ανάσες που λαμβάνονται μόνο απ' το στόμα, σε αντίθεση με την λύση της χάρτινης σακούλας.
Αναπνοές.
Η εισπνοή θα πρέπει να γίνεται απ' την μύτη και η εκπνοή απ' το στόμα. Βαθιές εισπνοές και βαθιές εκπνοές σε αργό ρυθμό. Γεμίστε τα πνευμόνια σας με οξυγόνο και αδειάστε τα παντελώς απ' αυτό πριν πάρετε την επόμενη εισπνοή. Αφήστε το εσωτερικό ρολόι του μυαλού σας να μετράει τον χρόνο που κρατάτε μια αναπνοή μέσα στα πνευμόνια σας και μετράτε τον αριθμό των εισπνοών/εκπνοών, προσπαθώντας πάντοτε να μην χάσετε το μέτρημα. Αυτό ίσως σας αναγκάσει να χάσετε, έστω προσωρινά, την επαφή με τα προβλήματα και το άγχος σας και ίσως να σας κάνει να νιώσετε καλύτερα και να συνεχίσετε τον δρόμο σας. Μην σταματήσετε αν δεν αισθανθείτε καλύτερα. Αν ο παραπάνω τρόπος δεν επιφέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα, επικεντρώστε την προσοχή σας κάπου αλλού. Πιάστε τον καρπό σας, βρείτε τον σφυγμό σας και αρχίστε να μετράτε τους παλμούς σας. Σκεφτείτε το πως αρχίζουν να επιβραδύνονται (και αυτό θα γίνει στην πραγματικότητα αν καταφέρετε να απασχολήσετε το μυαλό σας σ' αυτή την ενέργεια.)
Τεχνική 1. Απόσπαση της προσοχής.
Η πιο ουσιαστική λύση στο πρόβλημα είναι η απόσπαση της προσοχής, η οποία συνήθως είναι στραμένη σε δυσάρεστες και αρνητικές σκέψεις. Σκέψεις οι οποίες μας τροφοδοτούν με άγχος και στρες και παρερμηνεύουν φυσιολογικές λειτουργίες του σώματος μας. Σκέψεις σαν "Θα πεθάνω", "Θα λυποθυμήσω", "Θα γίνω ρεζίλι στους περαστικούς", "Θα πάθω καρδιακή προσβολή", κ.α.
Ένας άμεσος τρόπος για να αποσπάσουμε την προσοχή μας σ'αυτές τις δυσάρεστες σκέψεις είναι να σοκάρουμε το κορμί μας. Ένας τρόπος για να το επιτύχουμε αυτό είναι το να δέσουμε ένα λαστιχάκι γύρω απ'τον καρπό του χεριού μας. Όταν το πρόβλημα δείχνει να γίνεται πιο δυσάρεστο, τότε τραβάμε την μία άκρη του και το αφήνουμε να πέσει επάνω στον καρπό μας. Ο οξύς πόνος και το τσούξιμο θα καταφέρει να αποσπάσει για λίγο την προσοχή μας. Αυτή θα είναι η κατάλληλη στιγμή για να εφαρμόσουμε μια πιο αποτελεσματική τεχνική ελέγχου της κρίσης μας.
Τεχνική 2. Αποβολή περιττού άγχους.
Για να αποβάλλουμε το περιττό άγχος θα πρέπει να κάτσουμε κάπου ήσυχα και να κάνουμε τις ασκήσεις αναπνοής που περιγράψαμε πιο πάνω. Μια σύντομη λύση είναι να αναπνέουμε μέσα σε μια χάρτινη σακούλα ή να αναπνέουμε κρατώντας τις χούφτες μας ενωμένες στο στόμα και την μύτη μας. Έτσι μειώνουμε το φαινόμενο της υπεροξυγόνωσης στο αίμα μας και έτσι το σώμα και οι καρδιακοί ρυθμοί μας θα επιστρέψουν στα φυσιολογικά τους επίπεδα.
Τεχνική 3. Νοερή απεικόνηση.
Κάντε ένα νοερό ταξίδι μακριά απ'την παρούσα κατάσταση. Σκεφτείτε τον εαυτό σας κάπου μακριά, σε κάποιο ταξίδι που είχατε κάνει στο παρελθόν, ή σκέφτεστε να κάνετε στο μέλλον. Χαθείτε σε ένα οικείο νοερό περιβάλλον και μείνετε για λίγο εκεί μέχρι να νιώσετε καλύτερα.
Τεχνική 4. Μέτρημα.
Δώστε όλη σας την προσοχή σε ασήμαντα πράγματα και αρχίστε να καταμετράτε τις καταστάσεις που εμφανίζονται μπροστά σας. Τα δέντρα στα πεζοδρόμια, τα αυτοκίνητα που περνούν, ακόμη και τους πεζούς. Καταμετρήστε ακόμη και ιδιαίτερες καταστάσεις και αντικείμενα, όπως τις μονές και ζυγές πινακίδες των αυτοκινήτων, ή καταγράψτε ξεχωριστά τα χρώματα αυτών. Όσο περισσότερες λεπτομέρειες προσθέσετε στην καταμέτρηση σας, τόσο περισσότερο θα ξεφύγετε απ'τις δυσάρεστες σκέψεις.
Τεχνική 5. Γνωσιακή σκέψη.
Αν είστε απ'τα ενημερωμένα άτομα που γνωρίζουν πάνω-κάτω τι πυροδοτεί τις κρίσεις πανικού (οι φοβίες, το έντονο στρες και το άγχος κ.α.), τότε είναι η καταλληλότερη στιγμή να δείξετε στον εαυτό σας ότι έχει εμπεδώσει το πρόβλημα και γνωρίζει τον εχθρό του. Σκεφτείτε λογικά και ξεκινήστε μια λογική κουβέντα με τον εαυτό σας. Προσπαθήστε να τον πείσετε και να του δείξετε την λογική πλευρά των συμπτωμάτων και το πόσο παράλογες είναι οι απρόσφορες και αρνητικές σκέψεις που κάνει.
Παρόλ΄ αυτά ο σωστότερος τρόπος αντιμετώπισης είναι η ψυχοθεραπεία και η χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής.
Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011
ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΑΣ
http://www.noesi.gr/files/docs/apa_vivliario-igeias_m-chat.pdf
Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
