ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ Ή ΟΔΥΣΕΑΣ

Ο Νάρκισσος είναι ένας από τους πρωταγωνιστές της αρχαίας μυθολογίας με τους οποίους πολλά άτομα μπορούν να ταυτιστούν ακόμα και σήμερα. Ήταν τόσο ωραίος που τον ερωτεύονταν όλα τα κορίτσια και οι νύμφες, αλλά τις απωθούσε όλες συμπεριλαμβανομένης και της Ηχούς ,που έλιωσε από έρωτα σε σημείο που έγινε μια σκιά. Γι'αυτό η Νέμεσις καταδίκασε τον Νάρκισσο να αγαπά αιώνια την δική του εικόνα. Έτσι όταν αυτός σταμάτησε μπροστά σε μια πηγή, δεν άντεξε στην επιθυμία του να φιλήσει την εικόνα του που κατοπτριζόταν στο νερό, έπεσε στη πηγή και πνίγηκε. Η τραγική μοίρα του πανέμορφου Νάρκισσου δεν είναι ο θάνατος, αλλά η ανικανότητα του να αγαπήσει τους άλλους, τους οποίους χρησιμοποιεί μόνο για να τροφοδοτούν την εικόνα του και την αυτοεπιβεβαίωση του. Ακριβώς όπως συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους με τις προσωπικές συναισθηματικές σχέσεις τους: είναι ανίκανοι να κοιτάξουν μέσα τους αντανακλώνται στον άλλο, στον οποίο βλέπουν μόνο τον εαυτό τους. Πρόκειται για τα άτομα που συχνά χαρακτηρίζουμε ναρκισσιστές.
Αλλά και γι'αυτούς υπάρχει μια δυνατότητα ίασης την οποία μας δείχνει πάλι ένας μύθος: ο μύθος του Τηλέμαχου. Όταν οι Έλληνες άρχισαν να οργανώνονται για τον Τρωικό πόλεμο, όλοι οι αρχηγοί κλήθηκαν να συμμετάσχουν στην εκστρατεία. Αλλά ο Οδυσσέας, που είχε μια όμορφη γυναίκα και ένα μικρό παιδί, τον Τηλέμαχο, δεν ήθελε να πάει. Γι'αυτό προσποιήθηκε τον τρελό. Ο Παλαμήδης και ο Μενέλαος τον βρήκαν να οργώνει τη γη με ένα άροτρο το οποίο έσερναν έναν βόδι και και ένας γάιδαρος, έσπερνε στις αυλακιές αλάτι και φορούσε ένα αστείο καπέλο. Ο Παλαμήδης υποψιάστηκε την απάτη, άρπαξε τον Τηλέμαχο και τον έβαλε μπροστά στο άροτρο που προχωρούσε. Ο Οδυσσέας απέφυγε το παιδί κάνοντας αμέσως έναν ελιγμό που φανέρωσε την πνευματική υγεία του αλλά και έδειξε, σύμφωνα με τους ψυχαναλυτές, μια μορφή αγάπης που είναι ακριβώς αντίθετη από τον ναρκισσισμό. Μιας αγάπης που είναι ικανή να αισθάνεταιαυτό που νιώθει ο άλλος και να επιθυμεί το καλό του, ακόμα και με ζημιά του δικού του συμφέροντος.